Puerto Galera
Door: Christine en Lisette
Blijf op de hoogte en volg Lisette
30 December 2007 | Filipijnen, Puerto Galera
Bij aankomst in Manila om zes uur 's ochtends werden we ontvangen door 1 van de honderden tantes en 1 van de duizenden nichtjes van Christine. Zij brachten ons naar het, door daddies creditcard-betaalde hotel (Pfoeh, de luxe van een hotel hebben we al in tijden niet meer beleefd). Helaas mochten we pas vier uur later inchecken, dus hebben we de uurtjes maar doorgebracht, half-slapend op de tafeltjes van de 7-eleven om de hoek.
In ons hotel hebben we wel heerlijk geslapen tot etenstijd, gegeten in de Pizzahut, in 1 van Manila's vele malls en daarna weer verder getukt. De volgende ochtend zouden we namelijk om 7.45 fris en fruitig verwacht worden bij de jeepney die ons naar de heldere turqoise wateren van Puerto Galera zou brengen. De zus van de beste vriendin van de moeder van Christine - nog te volgen? - genaamd Mabel, heeft daar accomodatie waar we 'free of charge' konden verblijven.
In de bangka, de boot van Mabel, werden we direct geconfronteerd met de nare kant van het toerisme in de Fillippijnen, namelijk het sextoerisme: twee smerige oude dikke lelijke mannen van een jaar of 60/70, met hun 'vriendinnen': twee 16-jarige Filippijnse meisjes.. Helaas waren zij slechts een voorproefje, want er zouden er al gauw meer volgen.
Een ander, positiever Lonely Planet feitje: "Filippino's love to eat, when you first arrive here, you are excused for thinking that's all they ever do." Dit werd bij aankomst voor ons al snel bevestigd: Onze buikjes nog vol van het overheerlijke ontbijtbuffet (met name de bananencake) werden nog verder opgerekt door Mabel's pizza en pancit die ongevraagd, maar puur uit gastvrijheid, aan ons voorgeschoteld werden. Het zou uiteraard onbeleefd zijn om te weigeren...
Mabel zorgde zo ontzettend goed voor ons, dat wij besloten om ook maar eens de handen uit de mouwen te steken en iets leuks voor haar te doen. Het resultaat: onze "Penne Italiano"! We hadden voor Mabel en haar twee werknemers (May en Roger) gekookt. May en Roger voelden zich nogal opgelaten om ons voor hun te laten zorgen. Het was dan ook een hele klus om ze aan tafel te krijgen en te houden, zonder dat ze steeds wegrenden om te helpen met tafeldekken, drankjes halen en bijschenken en afruimen en afwassen, hergeen wij probeerden te verkomen. Achteraf bleek dat May tegen Mabel had gezegd: "Oh Mabel, I hope I don't have to pay for this, because I don't have so much money!"
Ook Roger wist niet echt wat hij ermee aan moest en zei achteraf tegen Mabel; "This has never happened to me before!!"
Onze "penne Italiono" bleek tot onze grote vreugde toch een waar succes, want Mabel vroeg ons de volgende dag om het recept op te schrijven en wilde zelfs dat we het nog een keer zouden bereiden onder het toeziend oog van haar nichtje, die de pasta dan zelf ook klaar zou kunnen maken; ze willen het gerecht namelijk op het menu gaan zetten (!) onder de verzonnen naam "penne Italiano"! (Penne a la Christine en Lisette zou natuurlijk iets te lang worden!)
Onze hoofdredenen voor ons bezoekje aan Puerto Galera waren 'marinating' (voor de niet zo trouwe lezer: chillen) en duiken. Puerto Galera wordt beschouwd als een van de mooiste duikplekken van de Filippijnen, en de Filipijnen op haar beurt weer als een van de mooiste van de wereld. Dus, we zaten goed!
Helaas pindakaas weerhield een acute otitis media (voor de niet-medici: een midden-oorinfectie) Christine ervan te duiken. Lisette moest maar alleen een kijkje onder water nemen. Lisette mag Chistine niet jaloers maken dus laten we het zo zeggen: Lisette deed 1 duik, maar die was zo lelijk dat ze er 'maar' 2 extra heeft gedaan (waarvan 1 spuuglelijke wrakduik!).
Naast het marinating en duiken was er helaas niet bijster veel te beleven in Puerto Galera. Althans niet voor twee jonge Nederlanse toeristes. Voor de bijna bejaarde, kalende, lelijke, vieze man was er blijkbaar meer dan genoeg te doen, want zij waren er in overvloed..
Tijdens een nachtelijk uitstapje naar Sabang Beach (het 'party'-strand van PG) zagen we waarom: Girliebars. Wij voelden ons iets te opgelaten om er zomaar naar binnen te stappen, totdat een bijna bejaarde, kalende man ons herkende uit een dive shop (?!) en ons voor een drankje uitnodigde. Voor ons genoeg excuus om naar binnen te stappen. Eenmaal binnen voelden we ons nog meer opgelaten en volledig misplaatst. Onze nieuwsgierigheid maakte plaats voor walging. Binnen zaten alleen maar bijna bejaarde, kalende, lelijke, vieze mannetjes omringd door allemaal schaarsgeklede, Filippijnse meisjes. In het midden van de ruimte bevond zich een bar/podium waarop een Filippijnse stond te paaldansen en een aantal interessante houdingen aannam.. (spit-sprong-split) Bij de in/uitgang zaten ook nog Filippina's voor 'take away' .. Bah!
Gelukkig werd al snel duidelijk dat onze bijna bejaarde, kalende, lelijke, vieze Amerikaan helemaal niet zo vies was. Hij was hierheen gekomen, alleen voor het duiken (maar liefst 4 keer per dag). En aangezien er geen normale barretjes in de omgeving zijn, op een karaokebar na, “moet” je daar wel een drankje doen.
Zo, hebben we naast marinating en duiken onze portie ‘Puerto Galera-cultuur’ ook weer gesnoven.
Zo erg om al die schattige, kleine meisjes te zien spelen, wetend dat er een grote kans bestaat dat zij ook zullen opgroeien tot schaarsgeklede bardanseressen. Dit is weer zo’n moment waarop je heel blij mag zijn dat je uit een modern en welvarend land komt…
In ons hotel hebben we wel heerlijk geslapen tot etenstijd, gegeten in de Pizzahut, in 1 van Manila's vele malls en daarna weer verder getukt. De volgende ochtend zouden we namelijk om 7.45 fris en fruitig verwacht worden bij de jeepney die ons naar de heldere turqoise wateren van Puerto Galera zou brengen. De zus van de beste vriendin van de moeder van Christine - nog te volgen? - genaamd Mabel, heeft daar accomodatie waar we 'free of charge' konden verblijven.
In de bangka, de boot van Mabel, werden we direct geconfronteerd met de nare kant van het toerisme in de Fillippijnen, namelijk het sextoerisme: twee smerige oude dikke lelijke mannen van een jaar of 60/70, met hun 'vriendinnen': twee 16-jarige Filippijnse meisjes.. Helaas waren zij slechts een voorproefje, want er zouden er al gauw meer volgen.
Een ander, positiever Lonely Planet feitje: "Filippino's love to eat, when you first arrive here, you are excused for thinking that's all they ever do." Dit werd bij aankomst voor ons al snel bevestigd: Onze buikjes nog vol van het overheerlijke ontbijtbuffet (met name de bananencake) werden nog verder opgerekt door Mabel's pizza en pancit die ongevraagd, maar puur uit gastvrijheid, aan ons voorgeschoteld werden. Het zou uiteraard onbeleefd zijn om te weigeren...
Mabel zorgde zo ontzettend goed voor ons, dat wij besloten om ook maar eens de handen uit de mouwen te steken en iets leuks voor haar te doen. Het resultaat: onze "Penne Italiano"! We hadden voor Mabel en haar twee werknemers (May en Roger) gekookt. May en Roger voelden zich nogal opgelaten om ons voor hun te laten zorgen. Het was dan ook een hele klus om ze aan tafel te krijgen en te houden, zonder dat ze steeds wegrenden om te helpen met tafeldekken, drankjes halen en bijschenken en afruimen en afwassen, hergeen wij probeerden te verkomen. Achteraf bleek dat May tegen Mabel had gezegd: "Oh Mabel, I hope I don't have to pay for this, because I don't have so much money!"
Ook Roger wist niet echt wat hij ermee aan moest en zei achteraf tegen Mabel; "This has never happened to me before!!"
Onze "penne Italiono" bleek tot onze grote vreugde toch een waar succes, want Mabel vroeg ons de volgende dag om het recept op te schrijven en wilde zelfs dat we het nog een keer zouden bereiden onder het toeziend oog van haar nichtje, die de pasta dan zelf ook klaar zou kunnen maken; ze willen het gerecht namelijk op het menu gaan zetten (!) onder de verzonnen naam "penne Italiano"! (Penne a la Christine en Lisette zou natuurlijk iets te lang worden!)
Onze hoofdredenen voor ons bezoekje aan Puerto Galera waren 'marinating' (voor de niet zo trouwe lezer: chillen) en duiken. Puerto Galera wordt beschouwd als een van de mooiste duikplekken van de Filippijnen, en de Filipijnen op haar beurt weer als een van de mooiste van de wereld. Dus, we zaten goed!
Helaas pindakaas weerhield een acute otitis media (voor de niet-medici: een midden-oorinfectie) Christine ervan te duiken. Lisette moest maar alleen een kijkje onder water nemen. Lisette mag Chistine niet jaloers maken dus laten we het zo zeggen: Lisette deed 1 duik, maar die was zo lelijk dat ze er 'maar' 2 extra heeft gedaan (waarvan 1 spuuglelijke wrakduik!).
Naast het marinating en duiken was er helaas niet bijster veel te beleven in Puerto Galera. Althans niet voor twee jonge Nederlanse toeristes. Voor de bijna bejaarde, kalende, lelijke, vieze man was er blijkbaar meer dan genoeg te doen, want zij waren er in overvloed..
Tijdens een nachtelijk uitstapje naar Sabang Beach (het 'party'-strand van PG) zagen we waarom: Girliebars. Wij voelden ons iets te opgelaten om er zomaar naar binnen te stappen, totdat een bijna bejaarde, kalende man ons herkende uit een dive shop (?!) en ons voor een drankje uitnodigde. Voor ons genoeg excuus om naar binnen te stappen. Eenmaal binnen voelden we ons nog meer opgelaten en volledig misplaatst. Onze nieuwsgierigheid maakte plaats voor walging. Binnen zaten alleen maar bijna bejaarde, kalende, lelijke, vieze mannetjes omringd door allemaal schaarsgeklede, Filippijnse meisjes. In het midden van de ruimte bevond zich een bar/podium waarop een Filippijnse stond te paaldansen en een aantal interessante houdingen aannam.. (spit-sprong-split) Bij de in/uitgang zaten ook nog Filippina's voor 'take away' .. Bah!
Gelukkig werd al snel duidelijk dat onze bijna bejaarde, kalende, lelijke, vieze Amerikaan helemaal niet zo vies was. Hij was hierheen gekomen, alleen voor het duiken (maar liefst 4 keer per dag). En aangezien er geen normale barretjes in de omgeving zijn, op een karaokebar na, “moet” je daar wel een drankje doen.
Zo, hebben we naast marinating en duiken onze portie ‘Puerto Galera-cultuur’ ook weer gesnoven.
Zo erg om al die schattige, kleine meisjes te zien spelen, wetend dat er een grote kans bestaat dat zij ook zullen opgroeien tot schaarsgeklede bardanseressen. Dit is weer zo’n moment waarop je heel blij mag zijn dat je uit een modern en welvarend land komt…
-
30 December 2007 - 14:02
Brigitte:
Mooie verhalen weer! Take care en alvast happy new year!
-
30 December 2007 - 15:29
Berend:
Leuk om weer wat te lezen herken er veel van!
Veel plezier in Thailand -
30 December 2007 - 21:31
Pap Van Lisette:
Leuk weer ; lijkt het opThailand of is het toch weer heel anders??
Veel plezier -
30 December 2007 - 22:10
Mam Van Lisette:
pap van Christine bedankt voor het luxe hotel waar ook onze Tet in mocht verblijven! wat zullen ze dáár van genoten hebben! nogmaals dank!
-
30 December 2007 - 22:54
Papa Peter:
Mooie verhalen maar (what's new) jullie schriven continu prachtige verhalen.
Jammer voor Christine van die ooronsteking, desalniettemin hebben julie je wel geamuseerd zo te lezen (ondanks de girliebars)
Alvast een heel gelukkig nieuwjaar in Bangkok! -
31 December 2007 - 12:40
Ronny:
Wat een andere wereld he.Ook weer meegemaakt. Op naar het volgende avontuur, ik ben benieuwd. -
01 Januari 2008 - 11:13
Jerry:
ben zelf als duiker al een tiental keer op puerto geweest,en vindt uw uitleg over de vieze oude venten maar aan de flauwe kant,of zouden ze die vieze oude oma thuisgelaten hebben!? -
01 Januari 2008 - 14:06
Leo En Steef:
Jullie laten al heel wat indrukken na en nu ook nog een gerecht op een menukaart! Wat schrijven jullie allebei beeldend, we zien het gebeuren.
Trouwens: Gelukkig Nieuwjaar!Hier in Arnhem was zeer dichte mist (1-10 meter zicht, dus er werd bijna geen vuurwerk afgestoken en Leo's broer en vrouw moesten blijven slapen...Ze hadden één straat gereden en hadden daar 10 minuten over gedaan.Geniet verder! -
04 Januari 2008 - 12:29
Emiel:
hey! inderdaad leuk blog, grappig geschreven(!), heb 't allemaal trouw gevolgd. hoop dat al 't verdere gereis dit jaar ook leuk en boeiend wordt, vol met interessante mensen en gebeurtenissen enzo. bye.
-
05 Januari 2008 - 10:44
Lisette:
Sorry, jerry -
10 Januari 2008 - 17:20
Saskia:
Ontzettend leuk om jullie verhalen af en toe te lezen! Nog veel plezier! -
10 Januari 2008 - 20:54
Lan En Heef:
We hebben samen met Ama jullie avonturen uitgeprint op papier gelezen. Zijn jullie inmiddels niet doodmoe van alles?
Met Ama gaat het redelijk goed. De kerstboom is nu uit huis. Helaas is het weer niet echt denderend, veel wind en soms wat regen dus blijf nog maar even lekker weg. Maar niet te lang!
Liefs
Lan een Heef
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
