Na een maand intens cultuur snuiven, waren we beiden toe aan vakantie. De eilanden van Thailand voldeden aan de eisen hiervoor. Tijd om onze saries aftegooien en de korte broeken en bikini's uit de bodem van onze backpacks te toveren.

Na een slapeloze treinreis vanuit Pushkar naar Delhi (wakkergehouden door een snurkkoor)hebben we het Raddisson Hotel uitgekozen om onze tijd te doden voor de vlucht naar Bangkok. Daar ontmoetten we twee hele aardige, grapppige stewards (1 ontzettend gay) uit Saudi-Arabie. Lisette heeft zich nog kunnen opfrissen in hun (o zo deluxe) badkamer, en uiteraard alle reis-formaat bad accesoires bijgevuld!
Zij hadden de taak op zich genomen ervoor te zorgen dat ons laatste avondje India tot een succes zou worden. Zij trakteerden ons op een heerlijk diner in downtown Delhi en zetten ons vervolgens persoonlijk af bij het vliegveld. Een prima afsluiting van onze reis door India (op het gestress, veroorzaakt door het verlies van Lisette's vliegticket, na).

Na een wederom slapeloze vliegreis hadden we dan eindelijk Thailand bereikt. En als backpacker in Bangkok ben je bijna verplicht direct naar de "Khao San Road" te vertrekken. Daar kregen we last van een soort 'reverse-cultuurshock'! Deze hele straat was compleet afgeladen met alleen maar schaarsgeklede, blanke mede-backpackers! Waar zijn alle Thai-en heen????

Een voordeel van deze volledig op toeristen afgestelde straat is dat we heel gemakkelijk onze reis en duikcursus (incl. vevoer en verblijf) meteen konden regelen. Diezelfde avond zaten we alweer in de bus richting Ko Tao (wederom een slapeloze nacht...GAAAAP).

Eenmaal aangekomen op Ko Tao, bleken we beland te zijn in een paradijs! Met het zicht op de heldere blauwe lucht en turqoise zee zijn we ingedommeld onder een palmboompje, liggend op ons witte zandstrand...Hmmm, zucht!
Maar veel tijd voor indutten hadden we niet, want diezelfde middag begon onze 4-daagse duikcursus alweer.
Wij beiden zijn in deze vier dagen helemaal verliefd geworden op de wonderlijke mysteries van de onder-waterwereld. Tijdens onze laatste duik, ging Alan de cameraman met ons mee het water in. Naast Nemo's en zeeslangen spotten, hebben we ook nog in een aantal leuke onderwater-scenes gespeeld. Op 18 meter diepte gingen we een potje bowlen, met ons als opgestapelde kegels en Dino (onze instructeur) als de bal. Ook gingen we op de bodem uit ons dak a la Jimmy Hendrix, zonder duikbril, maar met de zonnebril op! (Helaas kreeg Lisette het hierna niet meteen voor elkaar haar duikbril weer op te zetten en het water eruit te verwijderen. Dit zorgde voor enige paniek, bij onze instructeur en Lisette zelf natuurlijk, maar dat terzijde.)

Samen met onze top-duikgroep en top-insructeur (tevens de manager) hebben we de duikcursus afgesloten met een gezellig avondje, waarbij we onze eerste buckets achterover hebben getikt. De volgende ochtend zouden we vertrekken naar Ko Phangan (party-island) om de halfmoon party mee te pikken.
Dit werd ons door Dino (onze insructeur) echter ernstig afgeraden. Hij smeekte ons, "my babies", letterlijk om nog een nachtje te blijven, want de volgende avond zou er een feest op het resort zijn ter inwijding van twee nieuwe dive-masters. Dit feest zou volgens hem veeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel leuker worden dan een halfmoon-party ("that's just a tourist rip-off").
De volgende ochtend op weg naar de boot kregen we echter heel erg last van heimwee, en zijn we vrijwel meteen rechsomkeerd gegaan, terug naar ons inmiddels vertrouwde resort. We werden daar weer met open armen ontvangen.
We hebben weliswaar de halfmoon-party niet meegemaakt, maar Dino had wel gelijk dat zijn feest heel leuk zou worden! We mochten deelnemen aan een aantal interessante bar-spelletjes en Christine heeft zelfs de stoelendans (met mannen als stoelen...) gewonnen. Een vodka-cola was de welverdiende prijs!
Na het feest op het resort zijn we met z'n allen naar een strandclub vertrokken, waar we met ladieboys en Sangsom-buckets (voor de kenners) tot in de late uurtjes hebben doorgefeest.
De volgende ochtend vertrokken we met een zeer brak hoofd alsnog naar Ko Phangan. Omdat we inmiddels wel genoeg gepartyed hadden, besloten we een dagje uit te rusten op een paradijselijk afgelegen strand. Wit zandstrand, turqoise zee, heldere blauwe lucht... Je kent het wel, net zo'n ansichtkaart.


Na Ko Phangan was Phuket aan de beurt. Het beruchte nachtleven van Patong Beach eens onder de loep nemen. Helaas hadden we net pech, want het was die dag zowaar 'The King's Birthday'! Om de meter zag je wel z'n hoofd: Danwel op een enorme poster, danwel op een broche, danwel op een mok, of op iets anders waar je een hoofd op kan afbeelden.
Voor ons hield het in dat we onze loep wel opzij konden leggen, omdat alle strip/paaldans/ladieboys/hoeren-clubs gesloten waren.

Onze laatste island-hop bracht ons naar Ko Phi Phi, waar we nog twee duiken hebben gemaakt. We vonden het een prachig eiland, maar in ons achterhoofd dachten we aan de tsunami van 2004. Je ziet dat het eiland nog steeds in herstel is: half-afgemaakte resorts en lelijk snel-opgezette hotels. Ze moeten het toerisme natuurlijk wel zien bij te benen. Hordes dikke, blanke, geblondeerde package-toeristen komen hier nog steeds om te bakken in de zon. Velen van hen staan er waarschijnlijk niet eens bij stil wat zich hier 3 jaar geleden moet hebben afgespeeld... Vreselijk.


Wij zijn beiden bijzonder onder de indruk van de schoonheid van de eilanden, maar je merkt wel dat het massa-toerisme de Thaise cultuur in het zuiden heeft verdreven.
Dino beweerde: "Thailand, supposedly the land of smiles, BOLLUX!! The Philippines is the land of smiles..."
Over het eerste deel had hij in Zuid-Thailand in ieder geval gelijk, dat tweede deel zullen wij snel genoeg ondervinden.
Op naar de Filippijnen!!!

Veel liefs,

Lisette & Christine