Stairways to Heaven, Descents Underground
Door: Christine en Lisette
Blijf op de hoogte en volg Lisette
11 Januari 2008 | Filipijnen, Manilla
Van Manila vertrokken we in een gehuurde 'van' (busje) met z'n zevenen (wij, onze chauffeur, Christine's oom , moeder en 2 neven) naar het Noorden van de Filippijnen. Up to the mountains!
We zouden bij Christine's 'ninang' (peettante) Cita, in Bagabag (ten zuiden van Banaue), gaan verblijven, het startpunt van onze ontdekking van het noorden.
Je kan het een hele slome start noemen, of geen start, we gingen in ieder geval niet hard van start!
Zowel Lina, de moeder van Christine, als haar 'ninang', Cita, hadden moeite met het loslaten van de 2 jonge meiden waar ze net weer zo innig mee herenigd waren.
Na heel wat discussies en gesprekken waarbij de emoties hoog opliepen, hebben we gelukkig een middenweg kunnen vinden. Zij zouden zich 'more comfortable' voelen als er een mannetje met ons mee zou gaan die bekend is met de omgeving. Ook zouden ze zich nog 'more comfortable' voelen als we een prive-jeepney namen, in plaats van het openbaar vervoer...
Moederlief was blijbaar vergeten dat we al drie maanden in de meest uiteenlopende voertuigen, op de meest onmogelijke tijdstippen, met de meest lastige mensen door de meest onbekende gebieden hebben gereisd, en dus al heel wat gewend zijn...
Maar vooruit, het is in de Filippijnen erg onbeleefd om een gebaar uit liefde af te slaan.
De volgendeochtend vertrokken we eerst met de hele entourage naar Banaue, dat bekend staat om zijn rijstterrassen, ook wel de 'Stairways to Heaven' genoemd. Door sommigen ook wel beschouwd als een van de vele achtste wereldwonderen.
De rijtterassen waren inderdaad ook wel heel indrukwekkend, ondanks de recente oogst (wat maakte dat ze bruin, niet groen, waren). Maar misschien nog wel leuker, waren de drie oude, traditioneel geklede, 'Ifugao' ('Banaue tribal people'), die op aandringen van Christine's oom Leo heel enthousiast een dansje deden (ook al leken hun, op eerste gezicht, zeer krakkemikkige lijfjes daar helemaal niet toe in staat)!
Na Banaue scheidden onze wegen zich van die van de rest. Onze weg, leidde ons twaalf zeer hobbelige kilometers in noord-oostelijke richting naar Batad.
Batad is een klein, schattig, traditioneel bergdorpje, dat alleen te voet te bereiken is. Echt bekend staat Batad om zijn 2000 jaar oude rijstterassen in de vorm van een immens groot amfitheater.
Wij hebben, vergezeld door de neef van het mannetje dat met ons mee was, een hike gemaakt door de plaatselijke natuur en het dorp zelf. Hier bevinden zich nog authentieke rieten hutjes waar de mensen in leven. Nu begrijpen we wat voor hutjes ze bij al die dure resorts proberen na te bouwen...
Na de trek vertrokken we meteen naar Sagada, wat een flink stuk hoger ligt en niet bepaald makkelijk te bereiken is.
Onze in Nepal opgebouwde conditie had ons blijkbaar in de steek gelaten, want na al dat 'hiken' vielen we, eenmaal aangekomen, meteen als een blok in slaap. Althans we wouden als een blok in slaap vallen, maar het werd helaas een ijskoude nacht en onze twee dekentjes konden ons niet echt warm genoeg houden!
Na een bibberige nacht stonden we vroeg op, om ons dagje Sagada goed te kunnen vullen. En, het leek bijna onmogelijk, kregen we het zelfs voor elkaar onze dag nog killer, kouder en 'bibberiger' te maken dan de nacht al was geweest. We hadden namelijk besloten de 'cave-to-cave-connection' te gaan doen, die begon bij de 'Burial Cave' (de naam zegt al genoeg).
Op weg naar de cave stopten we langs de weg om de 'hanging coffins' te bewonderen: kleine doodskisten (uiteraard gevuld met lijken) die aan een klif zijn opgehangen!!!
Eenmaal bij de cave aangekomen dachten we dat we naar een stel (nouja, een paar honderd) opgestapelde boomstammen zaten te kijken, het bleken echter doodskisten gemaakt van boomstammen!
Onze gids vertelde ons dat deze manier van 'begraven' voortkomt uit een wel heel bijzondere traditie, met hele 'aparte' rituelen: Als een 'town-elder' (moet wel een oorspronkelijke inwoner van Sagada zijn) overlijdt, wordt deze op een stoel gepositioneerd (!!!), in de keuken (!!!!!) en zit daar vervolgens voor maar liefst 15 dagen (!!!!!!!!!). Het lichaam begint na 2 a 3 dagen al te rotten, dus men kan zich wel voorstellen dat dit geen aangenaam aanzicht is.
Na afloop van deze 15 dagen (waarbij gewoon elke dag gezellig met het lijk werd gedineerd etc.) wordt het lichaam in foetus-houding ("Because the body is returning to mother earth") in een kleine uitgehakte boomstam-kist gelegd en bij de rest van de kisten in de grot gedeponeerd. Het gevolg: een heleboel opgestapelde kisten in een kille, grote, afgelegen grot (brrr)!
Ook vertelde onze gids dat de kisten alleen in het oosten van Sagada te vinden zijn; men gelooft namelijk dat de geesten van de doden met de zon mee 'opgaan' en de stad zo kunnen beschermen.
Nadat we deze fijne en gezellige informatie hadden opgenomen, en het tijd was om echt de grot in te gaan, bleek onze gids zijn aansteker vergeten... Wat voor ons betekende dat we 20 minuten tussen de doden mochten gaan wachten...
En ook al geloven wij uiteraard niet in geesten, zo'n kistenstapel met hier en daar wat uistekende schedels en botten werkt niet bepaald rustgevend!
Wij dachten dat we aan een soort wandeltocht door een grot zouden gaan deelnemen, de werkelijkheid bleek echter iets extremer... We moesten ons door kleine holletjes wurmen, afdalen en stijgen met behulp van een touw (wat dan, met veel moeite, door onze gids ergens aan vast werd bevestigd). Ook waren de stenen heel erg glad en werd er van ons verwacht dat we door ondergrondse wateren zouden lopen (niet echt een warm temperatuurtje). De kans dat een van ons heel naar zou vallen, leek extreem groot! En helaas overkwam het ons ook: Lisette zwaaide al glibberend van de stenen (zich vastklampend aan een touw), met haar hoofd tegen een massief gesteente aan! Maar, wees niet bang, vanzelfsprekend herstelde ze zich snel en hebben we onze tocht zonder verdere incidenten overleefd.
Na een wederom enerverend dagje vertrokken we weer naar Christine's ninang, om vanuit daar te vertrekken naar Candon. Dit is de geboorteplaats van Christine's moeder en de woonplaats van haar Filippijnse familie. Dit is tevens ook de plaats waar wij onze kerstdaagjes (voor het eerst in de hitte!) hebben doorgebracht.
Tot het volgende verhaal, veel liefs,
Christine & Lisette
We zouden bij Christine's 'ninang' (peettante) Cita, in Bagabag (ten zuiden van Banaue), gaan verblijven, het startpunt van onze ontdekking van het noorden.
Je kan het een hele slome start noemen, of geen start, we gingen in ieder geval niet hard van start!
Zowel Lina, de moeder van Christine, als haar 'ninang', Cita, hadden moeite met het loslaten van de 2 jonge meiden waar ze net weer zo innig mee herenigd waren.
Na heel wat discussies en gesprekken waarbij de emoties hoog opliepen, hebben we gelukkig een middenweg kunnen vinden. Zij zouden zich 'more comfortable' voelen als er een mannetje met ons mee zou gaan die bekend is met de omgeving. Ook zouden ze zich nog 'more comfortable' voelen als we een prive-jeepney namen, in plaats van het openbaar vervoer...
Moederlief was blijbaar vergeten dat we al drie maanden in de meest uiteenlopende voertuigen, op de meest onmogelijke tijdstippen, met de meest lastige mensen door de meest onbekende gebieden hebben gereisd, en dus al heel wat gewend zijn...
Maar vooruit, het is in de Filippijnen erg onbeleefd om een gebaar uit liefde af te slaan.
De volgendeochtend vertrokken we eerst met de hele entourage naar Banaue, dat bekend staat om zijn rijstterrassen, ook wel de 'Stairways to Heaven' genoemd. Door sommigen ook wel beschouwd als een van de vele achtste wereldwonderen.
De rijtterassen waren inderdaad ook wel heel indrukwekkend, ondanks de recente oogst (wat maakte dat ze bruin, niet groen, waren). Maar misschien nog wel leuker, waren de drie oude, traditioneel geklede, 'Ifugao' ('Banaue tribal people'), die op aandringen van Christine's oom Leo heel enthousiast een dansje deden (ook al leken hun, op eerste gezicht, zeer krakkemikkige lijfjes daar helemaal niet toe in staat)!
Na Banaue scheidden onze wegen zich van die van de rest. Onze weg, leidde ons twaalf zeer hobbelige kilometers in noord-oostelijke richting naar Batad.
Batad is een klein, schattig, traditioneel bergdorpje, dat alleen te voet te bereiken is. Echt bekend staat Batad om zijn 2000 jaar oude rijstterassen in de vorm van een immens groot amfitheater.
Wij hebben, vergezeld door de neef van het mannetje dat met ons mee was, een hike gemaakt door de plaatselijke natuur en het dorp zelf. Hier bevinden zich nog authentieke rieten hutjes waar de mensen in leven. Nu begrijpen we wat voor hutjes ze bij al die dure resorts proberen na te bouwen...
Na de trek vertrokken we meteen naar Sagada, wat een flink stuk hoger ligt en niet bepaald makkelijk te bereiken is.
Onze in Nepal opgebouwde conditie had ons blijkbaar in de steek gelaten, want na al dat 'hiken' vielen we, eenmaal aangekomen, meteen als een blok in slaap. Althans we wouden als een blok in slaap vallen, maar het werd helaas een ijskoude nacht en onze twee dekentjes konden ons niet echt warm genoeg houden!
Na een bibberige nacht stonden we vroeg op, om ons dagje Sagada goed te kunnen vullen. En, het leek bijna onmogelijk, kregen we het zelfs voor elkaar onze dag nog killer, kouder en 'bibberiger' te maken dan de nacht al was geweest. We hadden namelijk besloten de 'cave-to-cave-connection' te gaan doen, die begon bij de 'Burial Cave' (de naam zegt al genoeg).
Op weg naar de cave stopten we langs de weg om de 'hanging coffins' te bewonderen: kleine doodskisten (uiteraard gevuld met lijken) die aan een klif zijn opgehangen!!!
Eenmaal bij de cave aangekomen dachten we dat we naar een stel (nouja, een paar honderd) opgestapelde boomstammen zaten te kijken, het bleken echter doodskisten gemaakt van boomstammen!
Onze gids vertelde ons dat deze manier van 'begraven' voortkomt uit een wel heel bijzondere traditie, met hele 'aparte' rituelen: Als een 'town-elder' (moet wel een oorspronkelijke inwoner van Sagada zijn) overlijdt, wordt deze op een stoel gepositioneerd (!!!), in de keuken (!!!!!) en zit daar vervolgens voor maar liefst 15 dagen (!!!!!!!!!). Het lichaam begint na 2 a 3 dagen al te rotten, dus men kan zich wel voorstellen dat dit geen aangenaam aanzicht is.
Na afloop van deze 15 dagen (waarbij gewoon elke dag gezellig met het lijk werd gedineerd etc.) wordt het lichaam in foetus-houding ("Because the body is returning to mother earth") in een kleine uitgehakte boomstam-kist gelegd en bij de rest van de kisten in de grot gedeponeerd. Het gevolg: een heleboel opgestapelde kisten in een kille, grote, afgelegen grot (brrr)!
Ook vertelde onze gids dat de kisten alleen in het oosten van Sagada te vinden zijn; men gelooft namelijk dat de geesten van de doden met de zon mee 'opgaan' en de stad zo kunnen beschermen.
Nadat we deze fijne en gezellige informatie hadden opgenomen, en het tijd was om echt de grot in te gaan, bleek onze gids zijn aansteker vergeten... Wat voor ons betekende dat we 20 minuten tussen de doden mochten gaan wachten...
En ook al geloven wij uiteraard niet in geesten, zo'n kistenstapel met hier en daar wat uistekende schedels en botten werkt niet bepaald rustgevend!
Wij dachten dat we aan een soort wandeltocht door een grot zouden gaan deelnemen, de werkelijkheid bleek echter iets extremer... We moesten ons door kleine holletjes wurmen, afdalen en stijgen met behulp van een touw (wat dan, met veel moeite, door onze gids ergens aan vast werd bevestigd). Ook waren de stenen heel erg glad en werd er van ons verwacht dat we door ondergrondse wateren zouden lopen (niet echt een warm temperatuurtje). De kans dat een van ons heel naar zou vallen, leek extreem groot! En helaas overkwam het ons ook: Lisette zwaaide al glibberend van de stenen (zich vastklampend aan een touw), met haar hoofd tegen een massief gesteente aan! Maar, wees niet bang, vanzelfsprekend herstelde ze zich snel en hebben we onze tocht zonder verdere incidenten overleefd.
Na een wederom enerverend dagje vertrokken we weer naar Christine's ninang, om vanuit daar te vertrekken naar Candon. Dit is de geboorteplaats van Christine's moeder en de woonplaats van haar Filippijnse familie. Dit is tevens ook de plaats waar wij onze kerstdaagjes (voor het eerst in de hitte!) hebben doorgebracht.
Tot het volgende verhaal, veel liefs,
Christine & Lisette
-
11 Januari 2008 - 21:53
Stephanie:
Het privebusje met privegidsen maakt het avontuur er niet minder om! Ben echt heel benieuwd naar de foto´s! Jullie zitten nu lekker in Thailand, ook daar zeker genieten! Tetje, ik probeer je in deze dagen te bellen, heb je zo lang niet gesproken! Hier in Chile is nog steeds alles geweldig, trek over een paar dagen naar het zuiden om daar twee weken in een discotheek aan het mooiste meer van Chile te werken (hét watersport oord van Latijns Amerika), soort van Rob Hansen idee. Daarna richting Argentinie. Wat zullen we elkaar veel te vertellen hebben als we weer thuiskomen!
Beide lieverds, geniet! Ik lees met veel plezier jullie verhalen! Hele dikke knuffel, Steef -
12 Januari 2008 - 08:03
Mam Van Lisette:
Wat lief, al die goede zorgen van de familie van Christine!! veel dank Lina!
Als ik geweten had dat jullie in die grotten (gladde stenen,aan touwen bungelend,met een aanstekertje als verlichting!) waren...doodeng!!!
maar goed dat we al jullie avonturen pas achteraf lezen...Ik zal wel heel blij zijn als ik jou,Tetje,5 februari gezond van lijf en leden weer op Schiphol kom ophalen...!
wees voorzichtig!!
geniet, Mam -
12 Januari 2008 - 10:41
Pap Van Lisette:
Weer leuk, goed dat jullie ook weer zo'n tocht ondernomen hebben.. -
12 Januari 2008 - 10:53
Corry:
ik blijf enorm genieten van jullie verhalen.Die wandeling en glibberingen door de grotten zou ik niet willen nadoen, Geniet nog ,want ik begrijp de tijd vliegt, -
13 Januari 2008 - 12:25
Lilian:
Wat een toffe verhalen.. ik heb al meerdere gelezen, en sorry voor het late plaatsen van een berichtje. Zo te zien hebben jullie al heel wat avonturen meegemaakt. echt super vet! Dat verhaal van die grot vond ik wel eng moet ik zeggen, maar goed, wel heel bijzonder natuurlijk! Heel erg veel plezier nog, en geniet ervan!
dikke kus, lilian -
14 Januari 2008 - 12:33
Leo En Steef:
Jeetje, wat stoer van jullie! Ik ga straks je spierbundels testen, Lisette.
En de geesten hebben vooral jullie beschermd toen jullie in de caves aan het overleven waren....
Veel plezier verder! -
15 Januari 2008 - 11:37
Ton Van De Graaf:
Heb eindelijk weer eens de tijd genomen jullie verhalen te lezen. Blijft leuk, indrukwekkend en bijna jaloers makend!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
