Pushkar Camelfair

Pushkar! onze laatste stop voordat we India verlaten… De benoeming: “een soort klein Varanasi”, deed ons al vermoeden dat dit een bijzonder plaatsje is. Maar eens per jaar wordt dit kleine bijzondere plaatsje nog interessanter gemaakt, namelijk tijdens de ‘Pushkar Camelfair’! Elk jaar, ongeveer een week voor de volle maan van november, begint hier de camelfair, die ook nog eens samenloopt met een religieus Hindu-evenement.

Wij arriveerden op dag twee van de fair en al snel werd duidelijk dat dit evenement door wel duizenden mensen (van letterlijk alle voorstelbare soorten en maten) werd bezocht.
De camelfair is voor hoteleigenaars dan ook een gouden week om alle prijzen eens lekker te verdubbelen (in sommige gevallen liep het zelfs tot verviervoudiging op), ze lopen toch wel vol… Gelukkig wisten wij een kamer te verzekeren voor een nog ‘redelijke’ prijs, namelijk het dubbele van wat wij gemiddeld voor een kamer betalen.

Aangekomen bij ons guesthouse, ‘Mama Luna’s’, troffen we een stuk of 15 hippie’s aan. Nee, geen hippie-achtige mensen, maar de echte die-hard hippies. Naast deze groep bevonden zich twee Japanners die zeer waarschijnlijk ook een jointje of 5 te veel hadden gerookt.
Tot overmaat van ramp bood zelfs onze guesthouse-eigenaar ons een ‘welcome-smoke’ aan, die we letterlijk aan onze neus voorbij lieten gaan, richting de hippies, waarop een zeer verontwaardigde: “But you’re Dutch!!!” volgde.
Toen we dachten dat we het ergste wel gezien hadden, verplaatsten de Japanners zich heel abrupt naar de galerij om, gewapend met hoorn en samba-ballen, al neuriend verder te spacen.
Het klinkt vreemd, maar als je het echt ziet is het nog tien keer vreemder! En dan nog te bedenken dat Pushkar een van de ‘holiest places’ in India is, dus er geldt een: ‘no alcohol, no eggs (?!) en NO DRUGS policy’, waar blijkbaar niet al te zwaar aan getild wordt…

Nadat we ons dan eindelijk, ondanks de vreemde eerste ontmoeting met Pushkar, hadden gesettled, leek het ons de hoogste tijd om dit stadje eens grondig te onderzoeken.
We hadden nog geen drie stappen gezet, voordat er alweer wat Indiers op ons afstapten en een aantal bloemblaadjes in onze handen drukten. Deze zogenaamde ‘holy men’ forceerden ons ongeveer de blaadjes in het meer van Pushkar te gooien: “Show respect to the lake, throw the flowers in the lake! SHOW RESPECT!!!”
Zowel Stephanie, de zus van Lisette, als verscheidene andere reizigers hadden ons al voor dit voorval gewaarschuwd. Nadat je de bloemen namelijk in het meer hebt gegooid, word je vrijwel gedwongen met hun naast de lake te knielen, waarna een ellenlang gebed volgt (waarbij je ook nog eens gevraagd wordt verscheidene vreemde handelingen uit te voeren). Vervolgens wordt er op zeer aggressieve manier van je geeist dat jij geldt doneert voor elk lid van je familie: “for good luck,” zeggen ze dan. Zo’n tien pond per persoon moet voldoende zijn…
Na afloop krijg je een bandje om je arm gebonden, het zogenaamde ‘Pushkar Passport’, wat er voor zal zorgen dat jij niet NOG een keer onderworpen wordt aan een dergelijk voorval, ten minste in Pushkar dan…
Nadat wij beleefd hadden aangegeven dat wij de blaadjes niet in het meer wilden gooien en absoluut nergens voor gingen betalen, werden we zeer agressief gecommandeerd buiten een straal van een bepaald aantal meter bij het meer vandaan te blijven: “You have no respect, LEAVE!”
Vanaf dat punt hebben we met medelijden, tegelijkertijd half in ons vuistje lachend, toegekeken hoe andere onwetende toeristen wel het slachtoffer werden.
“Oh ok, I will get the thousand rupees out of my hotel, I don’t have it on me now,” hoorden we een opgelaten Amerikaan tegen de 5 opdringerige ‘holy men’ zeggen.

Ondanks dat Pushkar ontzettend klein is, hebben we ons hier makkelijk weten te vermaken. Elke dag waren op de ‘Camelgrounds’ (een grote open vlakte en een soort stadion) genoeg activiteiten om zowel de lokalen als de toeristen minstens een halve dag te entertainen. Zo stonden er een ‘camelrace’, ‘moustache-competition’, ‘waterpotrace’, ‘turban-contest’ en ‘bride-competition’ op het programma.

- De ‘bride-competition’ was een soort miss-verkiezing van toeristes in traditionele Indiase bruidsjurken.
- Bij de ‘waterpotrace’ moesten een aantal vrouwen (zowel lokalen als toeristen), met een grote pot water op hun hoofd, zo snel mogelijk de overkant bereiken.
- Bij de ‘turban-contest’ (alleen voor toeristen), moeten vrouwen bij hun partner zo snel mogelijk een tulband op diens hoofd draaien.
- De ‘camelrace’ spreekt vrijwel voor zich. We moesten hier trouwens wel bij uitkijken niet overreden te worden door een aantal op hol geslagen kamelen.
- En bij de ‘moustache-competition’ (een van de hoogtepunten) wordt gekeken naar wie de mooiste, langste, danwel interessantste snor heeft… Vooral lokale Indiers deden mee (men kan waarschijnlijk wel begrijpen waarom), maar ook een aantal toeristen waagden een poging. Twee jaar geleden is het zelfs voorgekomen dat een Engelsman de tweede plaats won!

Het mag inmiddels wel duidelijk worden dat de ‘Camelfair’, vanwege al zijn ‘interessante’ activiteiten, een van de grootste toeristentrekkers in India is geworden. Backpackers vanuit het hele land komen in Pushkar weer samen om wat van dit evenement mee te maken. Zo zagen we weer een aantal bekende koppen terug, waaronder Paul van de camelsafari en Karin (Nederlandse) uit Jaipur. Zelfs een vrouw die we tegenkwamen bij de visa-afdeling van de Indiase ambassade in Nederland, liepen we tegen het lijf. Helaas hadden we nogal last van het fenomeen: waar-ken-ik-jou-ook-alweer-van?. Vooral heel vervelend als zij het wel heel precies schijnen te weten en jij het nog steeds aan het uitvogelen bent. Dit was bijvoorbeeld het geval bij Ofer, waarmee we in Nepal hadden gebungeejumped. “Hoe weet hij in vredesnaam dat wij hebben gebungeejumped…??? Ooooooooooohja…”

Terug naar de ‘moustache-competition’.
Terwijl Karin en Lisette een goeie shot probeerden te verkrijgen van de winnaar, werden ze naar voren geroepen om samen met deze meneer op de foto te gaan. (Een aantal interessante foto’s volgden: Lisette wordt gewurgd door snor, Karin en Lisette houden meneers snor vast als eigen snor.) En Lisette werd zelfs geinterviewd:

- “What do you think about men with moustaches?”
- Lisette (onder druk, moet erbij gezegd worden): “I think men with moustaches are very sexy. When I see a man with a moustache, I melt… ! Especially when they roll them behind their ears!” (?!)

Wellicht laat heel het land na dit interview wel een snorretje staan…

De volgende dag wachtte ons een leuke verassing. Karin werd namelijk op straat door een Indier herkend: “You’re famous today in Pushkar…”
En daar stonden ze dan, een gigantische foto in de krant: Mr. Moustache en zijn Hollandse aanhang!

Zoals al eerder beschreven is dit ook een zeer religieuse week in Pushkar. Op de laatste dag van de fair, de dag van de volle maan ('Kartik Purnima'), waren er maar liefst 300.000 Hindu's in Pushkar aanwezig om zich van alle zonden te laten zuiveren, door te baden in het heilige Pushkar-lake. En als er iets is wat Indiers graag in grote aantallen doen, dan is het wel baden in een of ander heilig water.
De camelfair is de buitenlandse toeristentrekker, en de 'Kartik Purnima' de Hindu-trekker; dus, voor ieder wat wils! De straten zagen bijna even zwart van de Indiers als tijdens het 'Diwali-festival' in Udaipur, wat voor ons een goede reden was om even een avondje binnen te blijven. Nog een Diwali-achtige ervaring zagen we niet bepaald zitten.
In plaats daarvan hebben we in ons 'Baba's Guesthouse' zitten genieten van (meerdere) stukken overheerlijke 'Banofie Pie'. Een taart met een soort bastognekoekjes-achtige bodem, belegd met een dun laagje zachte toffee en stukjes banaan, getopt met een paar bolletjes slagroomijs en warme chocoladesaus... Hmmm, we beginnen alweer spontaan te watertanden!

Dus, als je in India bent en je komt toevallig langs Pushkar... De 'Banofie Pie' in 'Baba's Guesthouse' is echt een aanrader.
O, en als je de camelfair mee kan pikken, is dat mooi meegenomen! ;)