Met Pieken en Dalen
Door: Christine en Lisette
Blijf op de hoogte en volg Lisette
16 Oktober 2007 | Nepal, Pokhara
Na de zware reis vanuit Delhi (maar liefst 2 dagen lang) hadden we besloten om even 2 dagen tot rust te komen in Pokhara. Pokhara is, in tegenstelling tot Delhi, een rustgevende en, qua natuur gezien, mooie omgeving. Verwend met lekker weer hebben we dan ook heel wat tijd op terrasjes ‘aan de lake side’ doorgebracht (hierbij moet wel gezegd worden dat het hele centrum van Pokhara aan ‘de lake side’ zit).
Maar toen was het toch echt tijd om ons op ‘onze trekking’ te gaan richten.
We wilden eerst de ‘Jomsom-trek’ gaan doen. (Voor de kenner: ong. 8-daagse trek vanaf Pokhara naar Jomsom, dan naar Muktinath en weer terug naar Jomsom, om vanaf daar terug te vliegen naar Pokhara.)
Dit werd ons echter door bijna elke trekking-agency afgeraden, omdat er binnekort een weg geopend zal worden in die omgeving (wat dus het hele nut van een trektocht zal verpesten, aangezien je er binnekort ook gewoon met een bus kan rondkijken).
In plaats hiervan hebben we besloten om de “Annapurna Sanctuary Trek” te gaan doen, wat ons in tegenstelling tot de ‘Jomsom-trek’ werd aangeraden. Uiteraard hebben we gekozen voor de goedkoopste trekking-agency die we konden vinden: ‘Jomsom Trekking Agency’. Enigszins ironische naam, aangezien ze ons de Jomsom-trek juist afraadden, maar dat terzijde.
Kieskeurig als we zijn, hebben we vanzelfsprekend zelf onze guide/porter (gids/drager) gekeurd (wat overigens niet hetzelfde betekent als porter/guide, want dat betekent dat deze persoon in de eerste plaats drager is en pas in de tweede plaats gids, en dat moeten we natuurlijk niet hebben).
Onze trots, genaamd ‘Dal’ (als in het traditionele Nepalese gerecht ‘Dal Baht’, wat ‘Lentil Rice’ betekent, ofwel in Nederlands: ‘Linzen Rijst’) zou ons naar de top gaan leiden! Dal is een zeer ervaren gids en heeft de ABC-trek al meer dan 50 keer gedaan. Ook hield Dal wel van een lokaal drankje (rum/raksi (lokale wijn). Wat leidde tot heel wat grappige scenario’s, waarin Dal ons elke avond wel 6 keer de plannig voor de volgende dag vertelde en er liedjes werder gezongen met de tekst: “I am a donkey, you are a monkey…”
Overdag gedroeg hij zich echter wel professioneel, behalve dan een enkele keer waarbij Christine zich wel eens afvroeg of hij “vroegtijdig was begonnen met drinken”. Het kon echter ook gewoon liggen aan Dal’s aparte gevoel voor humor; “K K K K K K K K K…” (zijn lach).
De top, de ABC (Annapurna Base Camp) ligt op maar liefst 4130 meter hoogte. Pokhara ligt op een hoogte van ongeveer 1000 meter. Dit betekent dus een klim van minstens 3000 meter en terug in 9 dagen.
Ons schema, voor de kenner:
- Dag 1: (Bus van Pokhara naar Nayapul) Nayapul naar Tikhedunga
- Dag 2: Tikhedunga naar Gorephani
- Dag 3: (‘sochtends 05.00 uur naar Poonhill, voor het uitzicht) Gorephani naar Tadapani
- Dag 4: Tadapani naar Sinuwa
- Dag 5: Sinuwa naar Deurali
- Dag 6: Deurali naar Annapurna Base Camp (ABC!)
- Dag 7: ABC naar Bamboo
- Dag 8: Bamboo naar Jhinu Danda (‘hot springs’)
- Dag 9: Jhinu naar Nayapul (en vanuit daar de bus terug naar Pokhara)
De eerste dag leidde ons door prachtige rijstvelden. Op onze weg kwamen we zowel veel lokale mensen, maar ook veel andere toeristen tegen. Op onze eerste avond ontmoetten we Terry, een engelsman “who just doesn’t eat red food”. Tot en met de-op-een-na-laatste dag , hebben we hem bij elke stop weer gezien. Ook ontmoetten we onderweg nog een Belgisch stel, waar we gezellig mee hebben kunnen kletsen, en Jarno, een mede-hollandse reiziger.
De reis bracht ons van de rijstvelden, naar de rimboe (waar we aapjes hebben gespot én een wandelende tak!), naar hoogtes van 3000 meter, om vervolgens weer te dalen naar 2000 meter, om de volgende dag weer te klimmen naar 3000 meter. (Maarja, als Nederlanders klagen we natuurlijk al veel te veel, (hè Jarno) en we zaten immers uit vrije wil in de bergen.)
Op dag 2, na 3280 traptreden omhoog, mochten we zelfs wat na-moesson-regen meemaken, wat absoluut niet geapprecieerd werd (vooral door Christine). Doorweekt aangekomen in Gorephani mochten we in ‘de huiskamer’ van de lodge onze kleren boven het vuur drogen. De volgende ochtend ging onze wekker om half 5 af en mochten we (maar liefst een aantal minuten wakker), nog eens 500 meter klimmen om vanaf de Poonhill (3210 meter hoog) de zonsopgang bekijken. Eenmaal boven, maakte vermoeidheid plaats voor bewondering, het uitizicht was fantastisch! We hadden 360 graden zicht op de reuzen van de himalaya. Ook mochten voor het eerst de dikke truien en wanten erbij gepakt worden.
De reis nam ons verder naar Tadaphani, waar een Nepalese ‘Big Momma’ ons hartelijk welkom heette. Ons ontbijt werd de volgende ochtend bij een prachtig uitzichtpunt (30 minuten verder, 500 meter lager) geserveerd. In stilte genoten we van een lekker ontbijtje, een bak muesli met twee lepels melk, totdat Dal ons voor ons ging zitten, en al slurpend de stilte verbrak.
De weg van Tadaphani naar Sinuwa was mentaal zwaar. Bij elke stap die je naar beneden deed, wist je dat je die uiteindelijk ook weer omhoog mocht zetten. En het waren er veel!
Van Sinuwa naar Deurali was een hele mooie tocht. We gingen van de jungle naar een bamboo-forest en eindigden op vrij grote hoogte. In Deurali bestond het landschap voor een groot deel uit stenen en veel anders was er bijna niet meer te bekennen. De laatste dag naar de top, was heel indrukwekkend. Hier bevond je je tussen enorme rotsen, en ook de toppen van de hoogste bergen kwamen weer mooi in zicht. Ook werd nu wel heel duidelijk dat we met grote altitude verschillen te maken hadden, er was veel minder zuurstof, wat het klimmen nog meer bemoeilijkte. Naarmate de hoogte toenam, nam de luxe juist af. We gingen van warme douche, naar koude douche, naar geen douche (maar een leeg hok met een emmer water). Ook was de slaapkamer richting het eind niet veel meer dan een kartonnen doos (heel hard kunnen lachen om de gesprekken van de buren)!
Tot de MBC (Macchapucchra Base Camp) was het zicht prachtig, maar het laatste stukje tot de ABC was zwaar bewolkt. Het gevoel was heel dubbel, aan de ene kant zeer trots op onze prestatie, aan de andere kant enigszins teleurgesteld dat we vrijwel niks konden zien. De rest van de dag hebben we (al kletsend met Jarno) ons verwend met warme chocolademelk en een ‘apple roll with custard’. Op deze hoogte was het heel verassend om de variatie op de menukaart te zien; men kan zelfs een pizza bestellen! En dan te bedenken dat al het voedsel wat op alle menukaarten in alle lodges staat, door middel van dragers (met soms wel 70 kilo op hun rug) en ezeltjes naar boven wordt gebracht. Voor de hongerige toeristen, die net zelf exact hetzelfde stuk hebben gelopen.
In de avond vertrok Lisette (met tandenborstel en al) naar een gezellig-ogende-lodge. Hier werd ze hartelijk ontvangen door een man die zichzelf “Tourist” noemde, waar ze naast ging zitten. Een Israelische jongen (aan de andere kant va de tafel) wees naar een poster, waar een hele grote afbeelding van “Tourist” op te zien was. Blijkbaar was “Tourist” een ‘famous mountaineer’, genaamd: Thomas Huber. Hij zou over twee dagen Annapurna 1 vanaf de southside beklimmen, blijkbaar heeft nog nooit iemand de top van die berg vanaf die kant levend bereikt. De rest van de avond werd er veel bier gedronken (Lisette aan de ginger tea) en werd er veel gedanst op “Veronica’s Top 1000 Aller Tijden 2004”, Marco Borsato’s “Dromen Zijn Bedrog” kwam zelfs langs.
(Gedurende dit alles, lag Christine al in haar bed)
Na een zeer koude nacht (en zelfs wat nachtelijk geschreeuw van een ijlende Jarno in de kamer ernaast), stonden we om kwart voor 6 op om dan eindelijk van het uitzicht op de ABC te genieten. WOW!
Bij het ontbijt namen we misschien wel een van de laatste foto’s van Tomaz Humar. Hij wou graag nog met ‘Cousin Heidi’ (Christine) en ‘Sister Heidi’ (Lisette) op de foto.
Om half 9 vertrokken we naar beneden (Thomas achter ons latend). Met een laatste blik op de ABC begon dan onze 3 daagse tocht terug naar Pokhara. Arme knietjes.
De laatste nacht van de tocht hebben we heerlijk uitgerust in Jhinu, waar we hebben gechilled in de hot springs en onze collectie aan souvenirs aanzienlijk hebben aangevuld met 8 mutsen en nog wat hebbedingetjes.
Voor ons beiden was het fysiek een van de zwaarste dingen die we ooit hebben gedaan. We liepen met een gemiddelde van 6 uur per dag en er mag dan ook wel gezegd worden dat er heel wat vetmassa heeft plaatsgemaakt voor spiermassa. We vonden het wel echt een hele mooie ervaring en hebben erg kunnen genieten van de Nepalese cultuur.
We zitten nu in Pokhara en vertrekken morgen voor drie dagen naar het “Chitwan National Park” voor een Jungle Safari. Daarna gaan we door naar Kathmandu.
Heel veel liefs uit Nepal,
Lisette en Christine
Ps. Sorry we konden het echt niet korter houden!
Maar toen was het toch echt tijd om ons op ‘onze trekking’ te gaan richten.
We wilden eerst de ‘Jomsom-trek’ gaan doen. (Voor de kenner: ong. 8-daagse trek vanaf Pokhara naar Jomsom, dan naar Muktinath en weer terug naar Jomsom, om vanaf daar terug te vliegen naar Pokhara.)
Dit werd ons echter door bijna elke trekking-agency afgeraden, omdat er binnekort een weg geopend zal worden in die omgeving (wat dus het hele nut van een trektocht zal verpesten, aangezien je er binnekort ook gewoon met een bus kan rondkijken).
In plaats hiervan hebben we besloten om de “Annapurna Sanctuary Trek” te gaan doen, wat ons in tegenstelling tot de ‘Jomsom-trek’ werd aangeraden. Uiteraard hebben we gekozen voor de goedkoopste trekking-agency die we konden vinden: ‘Jomsom Trekking Agency’. Enigszins ironische naam, aangezien ze ons de Jomsom-trek juist afraadden, maar dat terzijde.
Kieskeurig als we zijn, hebben we vanzelfsprekend zelf onze guide/porter (gids/drager) gekeurd (wat overigens niet hetzelfde betekent als porter/guide, want dat betekent dat deze persoon in de eerste plaats drager is en pas in de tweede plaats gids, en dat moeten we natuurlijk niet hebben).
Onze trots, genaamd ‘Dal’ (als in het traditionele Nepalese gerecht ‘Dal Baht’, wat ‘Lentil Rice’ betekent, ofwel in Nederlands: ‘Linzen Rijst’) zou ons naar de top gaan leiden! Dal is een zeer ervaren gids en heeft de ABC-trek al meer dan 50 keer gedaan. Ook hield Dal wel van een lokaal drankje (rum/raksi (lokale wijn). Wat leidde tot heel wat grappige scenario’s, waarin Dal ons elke avond wel 6 keer de plannig voor de volgende dag vertelde en er liedjes werder gezongen met de tekst: “I am a donkey, you are a monkey…”
Overdag gedroeg hij zich echter wel professioneel, behalve dan een enkele keer waarbij Christine zich wel eens afvroeg of hij “vroegtijdig was begonnen met drinken”. Het kon echter ook gewoon liggen aan Dal’s aparte gevoel voor humor; “K K K K K K K K K…” (zijn lach).
De top, de ABC (Annapurna Base Camp) ligt op maar liefst 4130 meter hoogte. Pokhara ligt op een hoogte van ongeveer 1000 meter. Dit betekent dus een klim van minstens 3000 meter en terug in 9 dagen.
Ons schema, voor de kenner:
- Dag 1: (Bus van Pokhara naar Nayapul) Nayapul naar Tikhedunga
- Dag 2: Tikhedunga naar Gorephani
- Dag 3: (‘sochtends 05.00 uur naar Poonhill, voor het uitzicht) Gorephani naar Tadapani
- Dag 4: Tadapani naar Sinuwa
- Dag 5: Sinuwa naar Deurali
- Dag 6: Deurali naar Annapurna Base Camp (ABC!)
- Dag 7: ABC naar Bamboo
- Dag 8: Bamboo naar Jhinu Danda (‘hot springs’)
- Dag 9: Jhinu naar Nayapul (en vanuit daar de bus terug naar Pokhara)
De eerste dag leidde ons door prachtige rijstvelden. Op onze weg kwamen we zowel veel lokale mensen, maar ook veel andere toeristen tegen. Op onze eerste avond ontmoetten we Terry, een engelsman “who just doesn’t eat red food”. Tot en met de-op-een-na-laatste dag , hebben we hem bij elke stop weer gezien. Ook ontmoetten we onderweg nog een Belgisch stel, waar we gezellig mee hebben kunnen kletsen, en Jarno, een mede-hollandse reiziger.
De reis bracht ons van de rijstvelden, naar de rimboe (waar we aapjes hebben gespot én een wandelende tak!), naar hoogtes van 3000 meter, om vervolgens weer te dalen naar 2000 meter, om de volgende dag weer te klimmen naar 3000 meter. (Maarja, als Nederlanders klagen we natuurlijk al veel te veel, (hè Jarno) en we zaten immers uit vrije wil in de bergen.)
Op dag 2, na 3280 traptreden omhoog, mochten we zelfs wat na-moesson-regen meemaken, wat absoluut niet geapprecieerd werd (vooral door Christine). Doorweekt aangekomen in Gorephani mochten we in ‘de huiskamer’ van de lodge onze kleren boven het vuur drogen. De volgende ochtend ging onze wekker om half 5 af en mochten we (maar liefst een aantal minuten wakker), nog eens 500 meter klimmen om vanaf de Poonhill (3210 meter hoog) de zonsopgang bekijken. Eenmaal boven, maakte vermoeidheid plaats voor bewondering, het uitizicht was fantastisch! We hadden 360 graden zicht op de reuzen van de himalaya. Ook mochten voor het eerst de dikke truien en wanten erbij gepakt worden.
De reis nam ons verder naar Tadaphani, waar een Nepalese ‘Big Momma’ ons hartelijk welkom heette. Ons ontbijt werd de volgende ochtend bij een prachtig uitzichtpunt (30 minuten verder, 500 meter lager) geserveerd. In stilte genoten we van een lekker ontbijtje, een bak muesli met twee lepels melk, totdat Dal ons voor ons ging zitten, en al slurpend de stilte verbrak.
De weg van Tadaphani naar Sinuwa was mentaal zwaar. Bij elke stap die je naar beneden deed, wist je dat je die uiteindelijk ook weer omhoog mocht zetten. En het waren er veel!
Van Sinuwa naar Deurali was een hele mooie tocht. We gingen van de jungle naar een bamboo-forest en eindigden op vrij grote hoogte. In Deurali bestond het landschap voor een groot deel uit stenen en veel anders was er bijna niet meer te bekennen. De laatste dag naar de top, was heel indrukwekkend. Hier bevond je je tussen enorme rotsen, en ook de toppen van de hoogste bergen kwamen weer mooi in zicht. Ook werd nu wel heel duidelijk dat we met grote altitude verschillen te maken hadden, er was veel minder zuurstof, wat het klimmen nog meer bemoeilijkte. Naarmate de hoogte toenam, nam de luxe juist af. We gingen van warme douche, naar koude douche, naar geen douche (maar een leeg hok met een emmer water). Ook was de slaapkamer richting het eind niet veel meer dan een kartonnen doos (heel hard kunnen lachen om de gesprekken van de buren)!
Tot de MBC (Macchapucchra Base Camp) was het zicht prachtig, maar het laatste stukje tot de ABC was zwaar bewolkt. Het gevoel was heel dubbel, aan de ene kant zeer trots op onze prestatie, aan de andere kant enigszins teleurgesteld dat we vrijwel niks konden zien. De rest van de dag hebben we (al kletsend met Jarno) ons verwend met warme chocolademelk en een ‘apple roll with custard’. Op deze hoogte was het heel verassend om de variatie op de menukaart te zien; men kan zelfs een pizza bestellen! En dan te bedenken dat al het voedsel wat op alle menukaarten in alle lodges staat, door middel van dragers (met soms wel 70 kilo op hun rug) en ezeltjes naar boven wordt gebracht. Voor de hongerige toeristen, die net zelf exact hetzelfde stuk hebben gelopen.
In de avond vertrok Lisette (met tandenborstel en al) naar een gezellig-ogende-lodge. Hier werd ze hartelijk ontvangen door een man die zichzelf “Tourist” noemde, waar ze naast ging zitten. Een Israelische jongen (aan de andere kant va de tafel) wees naar een poster, waar een hele grote afbeelding van “Tourist” op te zien was. Blijkbaar was “Tourist” een ‘famous mountaineer’, genaamd: Thomas Huber. Hij zou over twee dagen Annapurna 1 vanaf de southside beklimmen, blijkbaar heeft nog nooit iemand de top van die berg vanaf die kant levend bereikt. De rest van de avond werd er veel bier gedronken (Lisette aan de ginger tea) en werd er veel gedanst op “Veronica’s Top 1000 Aller Tijden 2004”, Marco Borsato’s “Dromen Zijn Bedrog” kwam zelfs langs.
(Gedurende dit alles, lag Christine al in haar bed)
Na een zeer koude nacht (en zelfs wat nachtelijk geschreeuw van een ijlende Jarno in de kamer ernaast), stonden we om kwart voor 6 op om dan eindelijk van het uitzicht op de ABC te genieten. WOW!
Bij het ontbijt namen we misschien wel een van de laatste foto’s van Tomaz Humar. Hij wou graag nog met ‘Cousin Heidi’ (Christine) en ‘Sister Heidi’ (Lisette) op de foto.
Om half 9 vertrokken we naar beneden (Thomas achter ons latend). Met een laatste blik op de ABC begon dan onze 3 daagse tocht terug naar Pokhara. Arme knietjes.
De laatste nacht van de tocht hebben we heerlijk uitgerust in Jhinu, waar we hebben gechilled in de hot springs en onze collectie aan souvenirs aanzienlijk hebben aangevuld met 8 mutsen en nog wat hebbedingetjes.
Voor ons beiden was het fysiek een van de zwaarste dingen die we ooit hebben gedaan. We liepen met een gemiddelde van 6 uur per dag en er mag dan ook wel gezegd worden dat er heel wat vetmassa heeft plaatsgemaakt voor spiermassa. We vonden het wel echt een hele mooie ervaring en hebben erg kunnen genieten van de Nepalese cultuur.
We zitten nu in Pokhara en vertrekken morgen voor drie dagen naar het “Chitwan National Park” voor een Jungle Safari. Daarna gaan we door naar Kathmandu.
Heel veel liefs uit Nepal,
Lisette en Christine
Ps. Sorry we konden het echt niet korter houden!
-
16 Oktober 2007 - 09:16
Peter:
Ik geniet van jullie verhalen, en we zijn thuis allemaal ontzettend blij dat het jullie goed gaat en zo genieten!
Kortere verhalen hoeven echt niet!! -
16 Oktober 2007 - 10:26
Anne-Margot:
Lieve Lisette en Christine,
Met heel veel plezier lees ik jullie avonturen, wat maken jullie veel mee! Ik ben heel trots en geniet daar. Veel liefs -
16 Oktober 2007 - 10:48
Yolanda:
Mag volgende keer best iets langer! Hopelijk zijn jullie voorgoed gewonnen voor het bergwandelen. Want is er iets mooiers? -
16 Oktober 2007 - 10:58
Yolanda:
Nog even. Ik heb Thomas Huber even gegoogeld. Het is inderdaad een hele bekende klimmer. Hier enkele van zijn prestaties:
1996 Free ascent of the Salathé on El Capitan in Yosemite Valley and winter solo ascent of the Eiger north face
1998 First ascent of El Niño on El Capitan, and Free Rider, first free ascent of an El Capitan route on one day with Alexander Huber
1999 Second ascent of the south west wall of Latok IV (6445m)
2004 Speed record on El Capitan, Zodiac in 1:52h
-
16 Oktober 2007 - 11:15
Steef:
Inderdaad, geen kortere verhalen!!! Jullie schrijven zo leuk! Ben echt trots op jullie dat jullie de toch hebben volbracht. Kan niet wachten om de foto's te zien! Komen jullie zo even op Skype? XXX -
16 Oktober 2007 - 11:16
Stephanie:
Lees nu pas Lan's verhaaltje! Cool joh, dat jullie die bergbeklimmer hebben ontmoet! Hoop dat ie het er levend vanaf brengt! -
16 Oktober 2007 - 11:26
W O U T E R:
cool! -
16 Oktober 2007 - 11:34
Maurits (vd Donk):
Jezus wat ben ik jaloers op jullie! Ook al is het ook fakking mooi in Delft, maar ik vind het wel leuk dat jullie uitgebreid schrijven, het is oprecht de enige (en die van Ina) van de 1000 waarbenjijnu sites die ik lees. Geen grap!
Ik had trouwens afgelopen zaterdag herendiner van Wolfert echt mooi om alle oude vrienden weer te zien, maar heel veel plezier kuss! -
16 Oktober 2007 - 11:40
Trotse Pap En Mam:
Wow!!wat een avontuur!Wat knap dat jullie dit gedaan hebben!! Ook wij hebben een paar duizend treden/ stenen omhoog en omlaag gezet op onze trekking ten oosten van Kathmandu..weten hoe vermoeiend dit is!maar wat een mooi land en lieve bevolking! Morgen vliegen we naar Lhasa.We zien jullie gezellig volgende week vrijdag.overweeg nog iets langer in Pokhara te blijven want Kathmandu is echt een hele hectische stad.heel veel liefs! -
16 Oktober 2007 - 11:53
Mikey:
Heey meiden,
Wat een avonturen weer! Echt super dat jullie dit allemaal meemaken, ik lees jullie verhalen met veel plezier en hier en daar toch wel wat jaloezie, maar ik gun t jullie van harte!
Heel veel plezier!!
Liefs,
Michael -
16 Oktober 2007 - 13:39
Minke:
Tet en Kit!! Wat een gezellige verhalen. Kwam de klimbroek nog van pas in de kou? En misschien is Nepal ook wat voor mij, Dal Baht in plaats van Hamburgers.. Heel mooi van die wietplant, ik hoop snel wat foto's te zien!!
xx --== -
16 Oktober 2007 - 13:49
Mina Didi:
De weg van de Jomsom trek is pas over 2 jaar klaar.
Het centrum van Pokhara is Mahendra Pool, 20 minuten rijden vanuit Lakeside. -
16 Oktober 2007 - 17:49
Tien:
Heel indrukwekkend!! Wat moet het daar vet zijn!! Ben trots op jullie en mis jullie!! Heel veel liefs en geniet er van! -
16 Oktober 2007 - 19:04
Ina:
Chickieees!! Nu snap ik eindelijk waarom jullie die minihanddoek en minizeep nodig hadden.. wat een verhaal! Heel veel liefs, -
17 Oktober 2007 - 07:02
Jet:
heel vet allemaal!!! echt een te mooie reis! geniet! kusjeee jet -
17 Oktober 2007 - 13:10
Corry(eendenkooi):
Lieve Lisette en Christine,
wat een leuk verhaal, wat knap dat jullie zo hoog zijn gegaan, Ik heb net met koos en eveline ook een geweldige 9 daagse trekking gemaakt, We hebben het ook super gehad ,wat een mooi land is nepal en wat een aardige mensen, Ik ben onder de indruk van jullie drankverhalen want bij ons werd alleen thee en water gedronken ,Een dag bleef de tas van peter en wouter uren weg, totdat bleek dat 2 dragers zich in een plaatselijk cafeetje vol zaten te gieten.Jammer dat ik jullie niet meer zie in kathmandu, ben nu vanmorgen thuisgekomen omdat ik 23 dagen wel erg lang vond, geniet nog enorm en ik blijf jullie volgen, Liefs corry -
18 Oktober 2007 - 07:55
Sjoerd:
Hmmm, ík krijg zelfs zin om naar Nepal te gaan. -
18 Oktober 2007 - 13:09
Veer:
lieverds! wat een onwijs gaaf verhaal! echt een ervaring rijker!! kit wel een beetje partypooper dat je niet mee ging feesten;) k krijg snel mn laptop dus kunnen gaan skype! mis jullie!! veel liefs xxxxx -
19 Oktober 2007 - 13:57
Wiete:
heee Kit & Tet!!! het klinkt allemaal echt onwijs gaaf! dat die thomas die berg gaat beklimmen, hij is gek! Nog heel veel plezier! kusjes Wiete -
19 Oktober 2007 - 15:05
Loes:
Schatten, deze coach potato geniet mee! Eerst bergwandelen met tante Lan en dan chillen in een hotspring met tante Loes. Die Thomas Huber mag er best bij; heb 'm even bekeken via Google-afbeeldingen ...
Met die spiermassa zal het wel meevallen als die in de plaats gekomen is van jullie "vetmassa"! En nu wachten we allemaal op een verslag van de Jungle Safari! -
23 Oktober 2007 - 14:51
Danielle:
Klinkt echt super! Heb het toch makkelijk hier tussen de spaanse studenten, met appartement, douche en al.. haha! Geniet er van!
xxx,
Danielle
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
